Podobno moment zmiany pokolenia zauważa się w momencie, kiedy starsze
pokolenie zaczyna narzekać na młodsze. Tak było zawsze. Od starożytności. Walka dojrzałych z młodymi. Doświadczenie kontra piękne idee. Jednak to chyba nie to.
Nawet psychologowie mówią, że to coś więcej. Gdy dzieci nie mówią “dzień dobry”
starszym to jest to poważniejszy problem. Nie witają się z sąsiadami, nauczycielami,
pracownikami szkoły, a także z rodziną. Z czego to wynika?
Istnieją co najmniej 3 powody.
Wstyd, nieśmiałość, problemy, diagnozy
Coraz więcej dzieci ma problemy z zachowaniem. Wiele z nich to zdiagnozowane u
psychologa, psychiatry zaburzenia, na przykład ze spektrum autyzmu. W
konsekwencji ich pojawienia się zaczynają występować trudne, niezrozumiałe dla
osób postronnych zachowania.
Dziecko fizycznie nie jest w stanie przywitać się, powiedzenie „dzień dobry” to dla
niego coś niemożliwego do wykonania. Podobnie jak zachowanie spokoju w nowych sytuacjach. Dzieci te mogą na pierwszy rzut oka zachowywać się dziwnie.
Ich problemy mogą być też subtelniejsze, niewidoczne dla niewprawnego oka.
Brak przywitania się może być spowodowane problemami z zachowaniem,
zaburzeniami. To jeden z powodów.
Brak kultury…sąsiadów
Drugi powód to…brak kultury. Osób, do których mówi się „dzień dobry”.
Nieodpowiadający sąsiedzi, udający, że nie słyszą nauczyciele, ignorujący dorośli –
mogą zniechęcić nawet najbardziej zdeterminowane dziecko. Niekiedy maluch
powtórzy raz jeszcze przywitanie i wtedy być może doczeka się odpowiedzi.
Zazwyczaj jednak odpuści. Bo jeśli jeden, drugi i trzeci raz został zignorowany, to
uczy się…i nie mówi.
Nieodpowiednie wychowanie
Trzeci powód to oczywiście nieodpowiednie wychowanie lub forma buntu, która
pojawia się u większości dzieci w pewnym okresie życia.
To tłumaczy, dlaczego „grzecznie mówiące dzień dobry dzieci” wyrastają na
nastolatków, które przestają poznawać sąsiadów, nauczycieli, czy rodzinę. Im
bardziej dziecko zostawione jest samo sobie, im mniej czasu się jemu poświęca, tym
problem może być większy.
Dzieci niewidzące, że rodzice mówią „dzień dobry”, też się nie witają. Przykład
idzie z góry. Nawet jeśli rodzice witają się z uśmiechem, to dzieci, którym nie
przypomina się o tym, mogą „zapominać”. Dzieci mają to do siebie, że potrzebują
jasnych zasad. I jeśli rodzic temat „olewa”, to dziecko tym bardziej.
Jeszcze nie tak dawno normą było mówienie „dzień dobry” sąsiadom. Dzisiaj coraz
częściej normą staje się niemówienie. Trochę jednak szkoda. Nie chodzi przecież o
puste słowa, chodzi o otwartość na ludzi, pozdrowienie, pozytywną energię, o
budowanie wspólnoty. Coś tak podstawowego, że jeszcze nie tak dawno dla
większości oczywistego…
Ja zawstydzam kolegów syna i mówię im dzień dobry. Jeden już ogarnął temat i gdziekolwiek mnie spotka mówi jako pierwszy. Nad resztą pracuje ?. Syna zawsze upominam, że jak wchodzi do kolegów to należy się przywitać. Sąsiadom mówi bo słyszę natomiast rodzicom kolegów…. No cóż mam nadzieję że tak ?
Bo dzieci naśladują rodziców, a nie słuchają nudnych kazań. Moja Córka, lat 5, mówi “Dzień dobry” nawet, gdy wchodzi do autobusu. Syn ma 12 lat i wita każdego np. na klatce schodowej, nawet, jeśli nie zna tej osoby. Nie mówiąc już o wejściu do sklepu, do szkoły ( np. do Pań Woźnych), czy do poczekalni u lekarza.
Bo tego nie uczymy dzieci i nie wymagamy, powinni wiedzieć dlaczego powinno się to robic, że jest to miłe i dobrze o nas świadczy,w innych krajach obserwuję, ludzie się witają,uśmiechają,nawet jak nas nie znają,a u nas to tak wygląda jak byśmy się siebie wstydzili, uciekają wzrokiem, udają że nie znają no chyba że są w potrzebie to inna historia,
“Nieodpowiadający sąsiedzi, udający, że nie słyszą nauczyciele,” słyszałem parę razy ten argument, ale.. postawcie się w skórze nauczyciela, który właśnie 20 razy odpowiedział na dzień dobry a kolejny uczeń powiedział swoje dzień dobry właściwie do pleców nauczyciela mijając go.