Odpuściłam i świat się nie zawalił…

Cechą charakterystyczną każdej perfekcjonistki jest to, jak podchodzi do rzeczywistości. Istnieją dla niej tylko dwie opcje – wszystko albo nic. Stany pośrednie jej nie zadowalają. Nie dają poczucia spełnienia i wystarczająco mocnego kopa satysfakcji. Skutek? Wieczne poczucie niedosytu.

Jest coś jeszcze, co ją ogranicza…Strach. O to, że będzie niewystarczająco dobra, że nie da rady, nie sprawdzi się, bo inni ją wygryzą, pokażą jak mało znaczy…. Momentem wyzwolenia staje się chwila odpuszczenia, kiedy idealistka decyduje się puścić życiowe lejce i zdać się na los. Choć początkowo jest przerażona, szybko okazuje się, że w jej otoczeniu znajduje się kilka osób, które jej pomogą. Wezmą na swoje barki ciężar ponad miarę, które przez lata niczym Atlas dźwigała, nie dając sobie prawa do chwili wytchnienia. Dociera dla niej prosta prawda, że można odpuścić i świat się nie zawali. Przeciwnie spasowanie wszystkim wychodzi na dobre.

Nie musisz robić wszystkiego sama

To zdumiewające, jak wiele kobiet żyje w poczuciu, że musi dawać sobie ze wszystkim doskonale radę. Są święcie przekonane, że odpowiadają za cały przekrój rzeczywistości, od A do Z. Nie tylko za to, jak wyglądają i jakie są, ale również za szczęście swojego partnera, dzieci, a także rodziców i nawet dalszej rodziny. Czują się odpowiedzialne za atmosferę w pracy, dobry humor w domu, udane wakacje, smaczne posiłki, a nawet ekologiczne podejście do życia.

Wierzą, że to one powinny spajać rodzinę, rozwiązywać jej najważniejsze problemy, zadowalać każdego jej członka, odgadując jego potrzeby, zanim on je sam wyartykułuje. I teoretycznie świetnie.

Któż nie chciałby mieć obok siebie niezawodnej pomocnicy, sprzątaczki, pocieszycielki i animatora do zadań specjalnych. Problem w tym, że robiąc przysłowiowe wszystko, odbieramy innym możliwość wzięcia odpowiedzialności za swój wkład w rodzinne szczęście. Po latach budzimy się z roszczeniowymi dziećmi u boku i partnerem, który mówi, że przestał nas lubić, bo zamiast wesołej partnerki ma obok siebie męczennicę bez fantazji.

Ludzie lubią tych, którym pomagają

Sztuka odpuszczania powinna stać się naszą tajną bronią nie tylko ze względu na zdrowy egoizm, nasze dobre samopoczucie i radość życia, na którą bezpośrednio wpływa. Nawet nie ze względu na wyrobienie odpowiedzialności w innych członkach rodziny, którzy bardziej się zaangażują, ale po to, by zrozumieć, jak wiele możemy doświadczyć dobra od innych.

Wbrew pozorom, ludzie lubią pomagać, chcą czuć się potrzebni. O ile pomoc nie jest ponad ich siły, chętnie zrobią coś, by wywołać uśmiech na naszej twarzy. I co ciekawsze mało kto lubi samowystarcząjące osoby, takie, które zawsze doskonale radzą sobie w pojedynkę. Psychologowie już dawno odkryli, że większą sympatią darzymy tych, którym możemy pomagać i którzy potrafią z tej pomocy korzystać.

Odpuściłam i świat się nie zawalił

Charakterystyczne dla perfekcjonistki jest poczucie, że sama musi ze wszystkim sobie radzić, bo tylko ona jest w stanie “ogarnąć rzeczywistość”. Jeśli czegoś nie dopilnuje, to nie będzie dobrze, z pewnością zakończy się to katastrofą, a jej skutki będzie odczuwać jeszcze przez lata. Jest niczym fatalista, pesymista, który nie odczuwa nawet na moment wytchnienia. Czuje, że musi czuwać, zachować pełną kontrolę sytuacji, a najlepiej również przewidywać zagrożenia. Jest idealną asekurantką, która przygotowuje się na każdą sytuację.

Momentem wyzwolenia jest chwila, kiedy z poczucia zmęczenia lub rozczarowania rzeczywistością perfekcjonistka odpuszcza. I nagle okazuje się, że nie trzeba przygotować wykwintnego trzydaniowego obiadu, by każdy się najadł.  Nie trzeba kontrolować na każdym kroku dzieci, bo odpuszczając i pozwalając im zadbać o siebie, uczymy je odpowiedzialności. Nie ma potrzeby, by matkować mężowi, bo to zabija związek i czyni go pustym od środka. Czas odciąć pępowinę i potraktować poważnie rodziców, wierząc, że dadzą sobie radę. Pora przestać zbawiać świat. Spojrzeć na siebie i pokochać się na nowo. Bez tego wypalenie przyjdzie szybciej niż się można spodziewać. W ten sposób inni uwierzą w siebie, zyskają większy szacunek i radość z dawania dobrego najbliższym.