Sama po 40? Tak. Ale nie samotna

„Jestem sama po 40”. Piszesz. I albo dobrze Ci z tym i od razu spiesznie dodajesz, „sama, ale nie samotna”, albo wręcz przeciwnie – szukasz rozwiązań. Bo to nie tak miało być. Nie taki scenariusz wybrałaś. Nie poszczęściło Ci się, po prostu. Nie podoba Ci się singielstwo i bez wahania od razu byś oddała „tę wolność” za bycie z kimś odpowiednim. Problem w tym, że odpowiednich kandydatów…jakby brak. I to wszystko wiesz. A o czym nie masz pojęcia?

Sama po 40, ale nie samotna

Bycie samej to jeszcze nie samotność. Samotna musisz się poczuć, jeśli brak partnera Ci przeszkadza. Dopóki nie masz z tego powodu problemów, samotność Ci nie grozi.

Podobnie jak w wielu takich sytuacjach, wszystko zależy od interpretacji, od tego, jak odbieramy swoją sytuację, czy ona się nam podoba, czy nie – i czy pragniemy ją zmienić. Na ile jesteśmy w stanie ją zaakceptować, a jak bardzo wolelibyśmy inne życie.

Im dłużej tkwimy w opcji „zmiana” i im dłużej próbujemy kogoś spotkać, tym najczęściej samotność bardziej nas uderza i mocniej nas męczy. Tak to działa. Im większa potrzeba zmian i im mniej sukcesów w tym temacie, tym większe frustracje. A każde kolejne „pudło w wyborze” obniża poziom nadziei.

Dlatego to Ty decydujesz, czy czujesz samotna. To od Twojego odbioru rzeczywistości wszystko zależy.

Lepiej być samej niż samotnej w związku

Niektórzy mówią, że najgorsza jest samotność. Te wieczory, gdy w domu cicho, nie ma się do kogo przytulić, z kim porozmawiać. Gdy przychodzą święta i przez okno obserwuje się spacerujące rodziny. Wakacje, gdy znajomi planują podróże z ukochaną osobą. Wtedy boli. Pojawiają się naturalne pytania, dlaczego ja nie mogę kogoś spotkać, co ze mną nie tak, że jeszcze nie ułożyłam sobie życia. Przecież miło by było chwycić go za rękę, popatrzeć w oczy, wypić razem piwo, schować się pod kocem, zasnąć w ramionach.

OK.

Okazuje się jednak, że jest dużo gorsza rzecz niż samotność. Jest nią tkwienie w niesatysfakcjonującym związku, z obawy…przed samotnością. Godzenie się na wieczne kłótnie, upokorzenia, wyśmiewania, przemoc fizyczną i psychiczną. Gorsza jest samotność w związku, zatruwanie sobie życia i innym z braku odwagi powiedzenia „dość”.

Czasami narzekamy, że jest cicho, nudno, ale gdy doświadczamy piekła, które może przynieść niejeden związek, to…pragniemy tylko…uciec i mieć święty spokój. Stąd wniosek jest oczywisty. Lepsze bycie samej niż tkwienie w słabym związku.

To tylko pewien etap

Życie to ciągła zmiana. Taka jest prawda. Warto zatem patrzeć na singielstwo jako na pewien etap, który minie. Jeśli bardzo pragniesz znaleźć kogoś, istnieje duża szansa, że…zostaniesz odnaleziona.

Zwiększasz ją, jeśli:

• uśmiechasz się do siebie i życia,
• nastrajasz się optymistycznie,
• budujesz poczucie wartości,
• odnajdujesz hobby,
• wychodzisz do ludzi,
• stajesz się osobą, jaką chciałabyś znaleźć. Innymi słowy zmieniasz się w idealną partnerkę.

Są jednak rzeczy, które sprawiają, że odbieramy sobie szansę na szczęśliwe życie we dwoje:

• narzekamy,
• snujemy czarne wizje,
• biczujemy się myślami,
• krytykujemy się jak największego wroga,
• nie umiemy się docenić,
• zamykamy się w sobie i…uciekamy od życia,
• sądzimy, że i tak nic dobrego nas nie spotka.

Prawda jest taka, że wesołe, optymistyczne osoby przyciągają do siebie innych. Zazwyczaj podobnych ludzi. Malkontenci z nosem wbitym w chodnik…nie zachęcają do kontaktu.

Poza tym nawet jeśli nie znajdziesz kogoś, z kim chciałabyś dzielić życie, to lepiej nie odstraszać od siebie. Warto mieć obok życzliwych. To sprawia, że życie jest przyjemniejsze, także wtedy, gdy mówisz, że czujesz się samotna po 40.