Zanim przekroczyłam 40, to się nasłuchałam. O uciekających szansach, minionych możliwościach, o tym, że to, co najlepsze już za mną, że teraz to trzeba przygotować się na starość. Mówili, że kobiety mają gorzej, bo czas jest dla nas mniej łaskawy. Mężczyzna szpakowaty jest atrakcyjny, a kobieta, która wkracza w pewny wiek, narażona jest na śmieszność. Może wpaść w pułapkę odmładzania się na siłę, ustawicznego udowadniania, że nie ma tyle lat, ile wskazuje pesel. Było sporo o tym, czego nie wypada i co już absolutnie nie przystoi. I wiecie co? Jedyne co pokazały mi te umoralniające komentarze i dłuższe pogadanki to skalę nadal żywych stereotypów oraz ogrom życiowego niezadowolenia. Bo ci, którzy mówią, co powinniśmy robić, najczęściej sami…nie mają odwagi żyć po swojemu.
Jestem kobietą po 40 i w końcu czuję się dobrze sama ze sobą
Bez makijażu, nago, sama, ze swoimi myślami. Już nie uciekam i nie zaklinam rzeczywistości. Wiem, jaka jestem i akceptuję to. Lubię o siebie dbać, dlatego rozpieszczam się, żeby czuć się jeszcze lepiej. Jednak już się nie ukrywam za warstwą make upu. To nie ochrona, nie konieczność, ale wybór.
Jestem odpowiednio dobra taka, jaka jestem. Niedoskonałość jest piękna.
Jestem kobietą po 40 i wiem, co dla mnie jest ważne
Można o tym mówić, trąbić, powtarzać. Będzie to banalne, takie pospolite i oczywiste. Jednak tylko do czasu, aż sama naprawdę to poczujesz i zrozumiesz. Wtedy ta prosta myśl będzie jak objawienie.
Gdy wcielisz ją w życie, naprawdę wszystko się zmieni, bo zmieni się Twoje podejście, które sprawi, że rzeczywistość, nawet ta najbardziej dotkliwa, będzie bardziej akceptowalna.
życie nie polega na tym, żeby być bogatym, inteligentnym, najpopularniejszym czy najbardziej lubianym. Nie o perfekcyjność chodzi. Życie polega na tym, żeby być sobą, kochać siebie i życie. Wtedy stajesz się dobra, najlepsza, jaka możesz być. Reszta zyskuje swoje, drugorzędne miejsce.
Jestem kobietą po 40, i stałam się dobra dla siebie
Gdy mamy 20,30 lat, chcemy się dopasować. Być takie, jak inni. Często dramatycznie dążymy do akceptacji, łakniemy poklasku. Dobre jest to, co się innym podoba. Im większa aprobata, tym większa nasza radość.
Na szczęście większość z nas z wiekiem wyzwala się od tego typu myślenia. Zyskuje większą kontrolę nad sobą i emocjami. Uświadamiamy sobie, że to my mamy największy wpływ na to, co o sobie myślimy. Nie nasi bliscy, znajomi, obcy ludzie, ale my sami.
To my możemy zdecydować, jak reagujemy na to, co się dzieje, jak bardzo zatracimy się w trudnych emocjach. Nie możemy się uchronić od wszystkich przykrości świata, ale możemy ograniczyć ich negatywny wpływ.
Możemy nauczyć się myśleć pozytywnie. To nie czary mary, ale technika, która naprawdę działa, na co wskazują coraz liczniejsze badania psychologów. Nasze podejście do życia ma ogromny wpływ na to, jakich ludzi do siebie przyciągamy, jak układa się nam na co dzień i jak radzimy sobie z przeciwnościami losu.
Jestem dumna z doświadczeń życiowych, zarówno dobrych, jak i trudnych, bo dzięki nim jestem tą osobą, na którą codziennie patrzę w lustro.
Jestem kobietą p 40 i to moja moc. 🙂 Doświadczenie, wiedza, wiara, optymizm i przekonanie, że co się nie będzie działo, dam radę, to potężny potencjał. Unosi kilka centymetrów nad ziemią…
Mam jeszcze trochę czasu do osiągnięcia czterdziestki. 😊
nie martw się, czas biegnie nieubłaganie 😉
Dla mnie zloty wiek to 38 lat. Wygladalam i czulam sie jak million dolarow. Kobiecosc w pelni rozkwitu. Po 40 tez jest fajnie, ale to juz nie to samo co te 5 lat wstecz. Jak nie dospisz to juz widac, jak za duzo zjesz – to tez ma juz negatywne skutki…
Życie zaczyna się po 40 i tęgo się trzymam
Wlaśnie tak jest
Dla mnie najlepszy
Oczywiście, że tak jest, sama tego doświadczyłam. Tuż przed 40-stką – gniazdo uwite i zabezpieczone, dzieciaki porośnięte, niezależność finansowa, dobry układ z nie-mężem tzw firma pt.rodzina, świetna forma fizyczną i psychiczna. Marzenia zrealizowane, nic tylko korzystać z życia po latach zapierdolu na to wszystko. Tzw ” życiówka” używając języka sportowców. No niestety, właśnie wtedy ktoś postanowił, że moje życie już nie należy do mnie, i zorganizował mi nowe, alternatywne, kosztem realnego, z którego nie zostało nic. Wiesz ,straty finansowe można odrobić, gorzej z psychicznymi.
Nie dla mnie. U mnie po 40 tce zaczęły się migreny czego wcześniej nigdy nie miałam
Czuję się lepiej niż kiedykolwiek i robię na co mam ochotę….
Czuję że żyję i wreszcie po swojemu
O tak, to mój najlepszy czas, kocham swoje życie i nic bym w nim nie zmieniała, jest idealnie
Właśnie wkroczyłam w magiczny wiek 40-latki. Czuję się lepiej niż miała 30 lat.
Oczywiście, że tak jest, sama tego doświadczyłam. Tuż przed 40-stką – gniazdo uwite i zabezpieczone, dzieciaki porośnięte, niezależność finansowa, dobry układ z nie-mężem tzw firma pt.rodzina, świetna forma fizyczną i psychiczna. Marzenia zrealizowane, nic tylko korzystać z życia po latach zapierdolu na to wszystko. Tzw ” życiówka” używając języka sportowców. No niestety, właśnie wtedy ktoś postanowił, że moje życie już nie należy do mnie, i zorganizował mi nowe, alternatywne, kosztem realnego, z którego nie zostało nic. Wiesz ,straty finansowe można odrobić, gorzej z psychicznymi
Czuję się lepiej niż kiedykolwiek i robię na co mam ochotę….
Czuję że żyję i wreszcie po swojemu
Ja skończyłam “40” tydzień temu i z niecierpliwością czekam na to co jeszcze przyniesie mi życie !
Dla mnie świetny czas po 40-tce. Dzieciaki podrosły, mam więcej czasu dla siebie, na hobby, na sporty i podróże. Finansowo też lepiej. Mam sporo przyjaciół i dobrą kondycję, jestem zdrowa. Mniej się martwię a bardziej cieszę życiem 😁 no i z wiekiem właśnie coraz mniej przejmuje się innymi co wypada i co pomyślą, bardziej doceniam zwykłe rzeczy. Nie mieć tylko być ☺️ Faktycznie druga młodość 🥰
Ja trochę inaczej to odebrałam. Odkąd pamiętam byłam singielką ale z wyboru. Mam własną rozwiniętą firmę nie brakuje mi kasy i czasu. Lubiłam zawsze nocne życie i ten luz. Bez dzieci i męża nad głową. Ale teraz w klubach to wystawiam się dosłownie na pośmiewisko. Choćbym nie wiem jak się postarała to wyglądam jak mama albo babcia w porównaniu do młodszych dziewczyn. Nigdy nie chciałam mieć dzieci wolałam wczasy ale teraz przyszedł taki smutny czas po 40. Bo na swoje dzieci nie mam szans a na adopcję muszę mieć partnera ale jestem wybredna. No i kto by chciał starszą zadbaną panią. Powoli muszę pogodzić się z sytuacją, że zostanę już sama. Na szczęście psychoterapia pomaga
Fantastyczny artykuł ale w dosłownym znaczeniu. Po 40 kobieta staje się niewidzialna. I możecie pisać miliony artykułów, jakie to cudowne, nie zmieni to rzeczywistości.
Mam 41 lat, ostatnie 13 lat byłam w związku z mężczyzną, który nie chciał mieć dzieci. Mężczyzna zachorował na ChAD, nie chce się leczyć, stoję przez trudną decyzją o rozstaniu. Dla osoby, która założyła rodzinę przed 30 rokiem życia wiek gdy ma 40 lat może być idealny, dzieci odchowane, bezpieczeństwo finansowe. Niestety. Gdy wydarzy się jak u mnie i trzeba zaczynać na nowo po 40tce jest bardzo trudno.