Silna na zewnątrz i krucha w środku – taka jesteś?

Dzisiejszy świat nie sprzyja wrażliwcom. To nie jest rzeczywistość dla osób o miękkim sercu. Trzeba się uodpornić, zahartować, wzmocnić mięśnie, przybrać zbroję, zamienić skórę na stal, założyć pancerz. Inaczej Cię zniszczą, wykorzystają, wycisną z Ciebie wszystkie soki. By przetrwać, musisz być silna i chować swoją kruchość głęboko przed tymi, którzy chcieliby i mogliby ją wykorzystać. Silna na zewnątrz i krucha w środku.

Nie pokazywać uczuć

Nasze relacje stają się coraz bardziej powierzchowne. Jak u Ciebie? Wszystko w porządku. Co słychać? Wszystko gra. I tyle. Tylko tyle.

Przyklejony uśmiech i powszechna uprzejmość. A dalej tylko zasieki, broniące dostępu do nas samych. Żeby tylko się nie odsłonić, nie pokazać prawdziwej twarzy, tego, jakie naprawdę jesteśmy – oryginalne, jedyne w swoim rodzaju – to niebezpieczne. Lepiej wtopić się w tłum i udawać taką, jak inne. Piękną, wesołą, bezbarwną…masę.

Niepokazywanie uczuć, nieokazywanie słabości. Tylko profesjonalna postawa. Uśmiech, proste plecy, wciągnięty brzuch, profil twarzy tylko z tej lepszej strony, nigdy tej drugiej – mniej atrakcyjnej.

Być silną

Zagryzać wargi, połykać łzy, przeklinać w myślach, trzymać się. Być niedotkniętą, zawsze pewną siebie. Stawać na wysokości zadania. Radzić sobie. Bo inni też tak robią, bo mają gorzej, bo nie ma się co mazać. Trzeba być taką, jakiej oczekują od nas inni.

A potem w domu ćwiczyć do upadłego, z desperacją dbać o każdy fragment ciała, nie móc przestać, ciągle dążyć do doskonałości. Nalewać sobie do kieliszka, jednego, następnego. Tak, codziennie. Nie, nie mam problemu. Podchodzić do lodówki, ciągle po coś nowego, ciągle coś zagryzać. Podgryzać, zajadać stres. Palić jeden za drugim. I kolejny, następny.

To stres, to minie. A może nie? Może nie da o sobie zapomnieć? Objawi się chorobą? Poważną, wyjącą jak alarm, że to już poważna sprawa? Że czas się zmienić? Nie da się tak dalej siedzieć w tej skorupie, trzeba mieć miejsce, dla siebie, dla innych?

Bo może być silną – tak, bo inaczej się nie da, ale kruchą wewnątrz – też. Ale tą kruchość pokazywać i podziwiać, z bliskimi osobami, rodziną, znajomymi. Nie wstydzić się jej, przyglądać się jej z ciekawością, bo ona jest przecież piękna…Taka Twoja, to jesteś TY przecież. I nie ma się czego wstydzić.