Najwięksi mnisi i myśliciele to wiedzą. Nie najważniejszy jest w życiu cel, ale droga. To ona powinna być naszym priorytetem. Dzięki zmianie podejścia rozwiązujemy właściwie wszystkie problemy. Unikniemy myślenia z kategorii – “jak tylko” coś się stanie, będę szczęśliwa. “Jak tylko” znajdę odpowiedniego mężczyznę, skończę studia, zmienię pracę, wyprowadzę się… Unikamy nadmiernego stresu wynikającego z naturalnych dla życia upadków i porażek. Nie patrzymy na nie jak na koniec świata, ale jak na najlepszą formę nauki. Poza tym nie ustajemy w staraniach. Jesteśmy systematyczne, zmienia się nasz sposób patrzenia na siebie. Nasza tożsamość ulega zmianie. A to, jak wiadomo zapewnia najlepszą, bo trwałą zmianę.
Przeszkody do pokonania
Czasami wydaje się nam, że porażki nas określają, że jednoznacznie determinują nasze możliwości, mówią o nas więcej niż cokolwiek innego. To prawda, ale tylko w pewnym zakresie. Porażki same w sobie nic nie znaczą, kluczowe jest to, jak na nie reagujemy i co robimy, gdy musimy się z nimi zmierzyć.
Istnieje nieskończenie wiele historii osób, które nie poddały się, mimo że doświadczały wielu odmów. Świat ich nie chciał. One jednak wiedziały, że są na dobrej drodze i powinny nią kroczyć.
Każdy etap życia niesie bowiem za sobą lekcje. To właśnie w trudnych momentach uczymy się najwięcej o sobie, innych i świecie.
Steve Jobs, współzałożyciel Apple, został wyrzucony z własnej firmy, zanim powrócił i uczynił ją jedną z najbardziej innowacyjnych korporacji świata. W przemówieniu na Uniwersytecie Stanforda powiedział:
„Nie można połączyć punktów ,patrząc w przyszłość; można je połączyć tylko patrząc wstecz.” — Steve Jobs
To właśnie droga — pełna niepewności i pozornych porażek — pozwoliła mu odkryć nowe pasje i wrócić silniejszym.
Gdy świat mówi Ci “nie”
Niezwykle inspirująca jest także historia autorki “Harry’ego Pottera”.
Zanim Joanne Rowling stała się jedną z najbardziej znanych pisarek na świecie, jej życie było pełne trudności i wielkich rozczarowań. W latach 90. była samotną matką, żyjącą na skraju ubóstwa, zmagającą się z depresją. Pomimo tych przeciwności, nie porzuciła pisania — wręcz przeciwnie, to właśnie wtedy stworzyła świat Harry’ego Pottera. Kreacja niesamowitych przygód czarodzieja była dla niej sposobem na przetrwanie. Pisanie stało się odskocznią i nadzieją. Autorka mocno wierzyła w to, co robi, mimo że świat na temat jej umiejętności twórczych nie miał najlepszego zdania.
Pierwszy tom serii, “Harry Potter i Kamień Filozoficzny”, został odrzucony przez dwanaście różnych wydawnictw. Wydawcy nie wierzyli, że książka dla dzieci o czarodzieju odniesie sukces. Swoją drogą dzisiaj muszą mocno żałować swojej pochopnej decyzji…Dopiero małe, nieznane londyńskie wydawnictwo Bloomsbury zdecydowało się książkę opublikować — i to tylko dlatego, że ośmioletnia córka prezesa przeczytała pierwszy rozdział i chciała czytać więcej.
Rowling opisując stan psychiczny, w którym się znajdowała, wspominała później:
„Byłam najbliżej porażki, jak tylko można być, nie będąc martwym.” — J.K. Rowling
Dzisiaj Harry Potter to postać znana na całym świecie. Seria książek została przetłumaczona na 80 języków, a jej autorka stała się pierwszym pisarzem miliarderem.
Rowling nie osiągnęłaby tego wszystkiego, gdyby nie seria porażek i ogromna wiara w sukces. Sama podsumowała swoją drogę w ten sposób:
„Niektóre porażki w życiu są nieuniknione. Niemożliwe jest żyć bez poniesienia porażki w czymś, chyba że żyjesz tak ostrożnie, że równie dobrze mogłoby cię w ogóle nie być — a wtedy ponosisz porażkę z definicji.” — J.K. Rowling, przemówienie na Harvardzie
To wcale nie są takie rzadkie przykłady
Tym, co wyróżnia ludzi sukcesu od całej reszty jest konsekwencja w działaniu i niepoddawanie się, mimo licznych przeciwności. Prawdziwych historii, że upór się opłaca i dążenie wybraną przez siebie drogą, mimo kłopotów, jest naprawdę wiele. Większość wyjątkowo silnie inspiruje.
Klasyczny przykład to życie najbardziej poczytnego pisarza na świecie – Stephena Kinga, którego pierwsza powieść, “Carrie” została odrzucona przez 30 wydawnictw. na szczęście przetrwała za sprawą żony pisarza, która wyciągnęła rękopis książki ze śmietnika i ochroniła ją przed zniszczeniem.
„Optymizm to akt odwagi.” — Stephen King
Równie ciekawa jest historia Walta Disneya, który został zwolniony “za brak wyobraźni”, jego pierwsza firma zbankrutowała, a legendarny Disneyland powstał dopiero po tym, jak 300 sponsorów odrzuciło ideę jego budowy.
W sporcie jest podobnie
Więcej przykładów wskazujących, że ważna jest przede wszystkim droga?
Oto kolejne.
Michael Jordan w wieku 15 lat nie dostał się do drużyny koszykarskiej w szkole średniej, bo był za “niski i za słaby”. Po powrocie do domu płakał, jak wspomina, przez wiele godzin, jednak nie poddał się. Trenował wiele godzin, często w nocy, w deszczu. To przyniosło efekty. Jednak gdy osiągnął sukces, nie odpuścił. Działał dalej.
Jordan był znany z obsesyjnej pracy nad sobą. W NBA trenował więcej niż inni, przychodził wcześniej, zostawał dłużej. W jednym z najbardziej znanych cytatów mówi:
„W swojej karierze spudłowałem ponad 9000 rzutów. Przegrałem prawie 300 meczów. 26 razy powierzono mi ostatni rzut i nie trafiłem. Zawiodłem raz po raz. I właśnie dlatego odniosłem sukces.” Michael Jordan
To nie talent uczynił go legendą — to droga, którą wybrał: droga nieustannego doskonalenia.
Podobnie przebiegła historia Ronaldo, który powiedział, że “nie mam talentu, mam obsesję”.
Christiano Ronaldo urodził się na portugalskiej wyspie w niezbyt zamożnej rodzinie. Już w wieku 12 lat opuścił dom rodzinny, by zająć się treningami piłkarskimi. Od początku trenował więcej od innych, był konsekwentny i skupiony na tym, żeby każdego dnia być lepszym…Zwracał uwagę, że nasz sukces jest zapisany w głowie. To głowę musimy nastawić na zwycięstwo.
„Twoje ciało może wszystko. To umysł musisz przekonać.” — Cristiano Ronaldo
Ronaldo postawił na systematyczną pracę, traktowanie porażek jako motywacji do większego wysiłku, przeszedł drogę od odrzucenia i krytyki do wielkich sportowych osiągnięć.
Najważniejsza jest droga
Najwięcej osiągają ci, którzy nie patrzą na cel, ale na możliwość nauki. Zwracają uwagę na drogę, na potknięcia, przeszkody i porażki, nie po to, by z ich powodu się ograniczać, ale żeby wyciągać z nich lekcje. Rozwój osobisty to suma starań.
Badacze nie mają wątpliwości, że obecnie sukces dużo bardziej zależy od odwagi, determinacji, a nie od talentów.
„Ludzie z nastawieniem na rozwój wierzą, że ich podstawowe zdolności można rozwijać poprzez wysiłek, dobre strategie i pomoc innych.” — Carol Dweck
Również teoria „atomowych nawyków” Jamesa Cleara doskonale wpisuje się w tę ideę, że w życiu chodzi o drogę, nie tylko o cel. To podejście wybitnie unaocznia, że wielkie zmiany i sukcesy nie wynikają z jednorazowych rewolucji, lecz z codziennych, drobnych działań — z samej drogi, którą wybieramy każdego dnia. Chodzi o to, aby robić swoje, mimo że przez długi czas możemy nie widzieć efektów, jednak samo działanie zaprowadzi nas we właściwe miejsce. W takim ujęciu droga stanowi o sukcesie, a właściwie cierpliwość kroczenia po niej…
Kluczowa jest też wiara w siebie. Mówił o tym Disney – jesteś w stanie osiągnąć to, co sobie wyobrazisz. Wskazuje na to także fizyka kwantowa i psychologia pozytywna.
“Ludzie muszą wierzyć, że mogą coś zrobić, zanim będą w stanie to zrobić.” — Albert Bandura
Czy starania zawsze prowadzą do sukcesu?
Oczywiście, że nie. Możesz być konsekwentna, pracowita, nastawiona na doskonalenie, a i tak Ci się nie uda osiągnąć wyznaczonego celu…. I to kolejny powód, dlaczego cel nie powinien być najważniejszy. Niestety często jego osiągniecie jest poza naszymi możliwościami, mimo najszczerszych chęci. Poza tym nierzadko nawet spełnienie określonego marzenia nie prowadzi do oczekiwanej satysfakcji.
Liczy się bowiem droga, a nie cel.
Mimo wszystko, to właśnie starania i praca są najważniejsze. To one nie pozostają bez znaczenia na nasze życie. Pozwalają kształtować nasz charakter. Kluczem jest nie tylko kroczenie tą samą drogą, ale otwartość umysłu i elastyczność, umiejętność zweryfikowania swoich działań i ustawiczne doskonalenie procesów.
