Jak rozmawiać z osobą ciężko chorą?

Nowotwór, czy poważna choroba serca. Widmo śmierci. To nas przytłacza. Nie tylko wtedy, kiedy dotyczy nas samych, ale również w sytuacji, gdy problem zdrowotny dotyka bliskiej nam osoby. Zaczynamy się bać. Nie wiemy, jak być obok, jak wspierać, jak z kimś rozmawiać, żeby nie było banalnie. Przecież nie powiemy, że “to nic”, “wszystko będzie dobrze”. A jeśli nie będzie? A może nie poruszać tego trudnego tematu? Udawać, że nic się nie dzieje? Tylko jak to zrobić, gdy widzimy zmieniony wygląd drugiej osoby i jej cierpienie?

Jak się zachować, gdy choruje nasza znajoma, ktoś z dalszej rodziny? Dzwonić, pytać o samopoczucie, jeśli dotąd kontaktowaliśmy się rzadko? A co jeśli chora osoba wcale nie chce rozmawiać o tym, co się z nią dzieje? Jest zła, a nawet prawdziwie wzburzona? Przecież ma prawo…Co wtedy? Jak być obok?

Chora osoba ma prawo do słabości

Ciężka, trudna w leczeniu choroba lub choroba nieuleczalna to wielki sprawdzian. Trudno z nim się mierzyć, niezależnie od tego, czy to my jesteśmy chore, czy chora jest bliska lub dalsza nam osoba.

Chora osoba może pragnąć być heroiczna, dzielna i zazwyczaj taka jest. Warto jednak pamiętać, że może mieć też gorsze dni, kiedy brakuje jej nadziei i sił, by walczyć, kiedy boli zbyt mocno. Wtedy rozmowa czy odebranie telefonu to wysiłek ponad miarę. Chory zapada się w sobie tak bardzo, że czasami chce zniknąć. Pozostaje tylko potrzeba samotności, której się chce i której się boi. To czas dla osoby chorej i jej najbliższych, którzy będą umieli milczeć i być w tych najtrudniejszych chwilach obok.

Pytaj, ale niekoniecznie chorego

Bywają osoby chore, które potrzebują kontaktu, i takie, które chcą być same, widywać się tylko z najbliższymi im osobami.

Jak to sprawdzić? Najlepiej zapytać, ale nie osobę chorą, ale kogoś z jej najbliższego otoczenia. Po prostu zaoferować pomoc, podpytać, czy osoba chora będzie komfortowo czuła się podczas odwiedzin, czy można do niej zadzwonić.

Jeśli otrzymamy zielone światło, to spróbować, ale…gdy chory nie odbierze, nie obrażać się. Być może nie mógł, nie miał siły…ochoty. Zrozumieć. To wcale nie chodzi o nas. To chodzi o to, co go uderza zbyt mocno – chorobę. Czasami spotkania nie są możliwe, z uwagi na stan zdrowia, np. z powodu spadku odporności i ryzyko infekcji. O tym też warto pamiętać.

Wszyscy o mnie zapomnieli!?

Gdy mierzymy się z ciężką chorobą bliskiej lub dalszej osoby, często nie wiemy, jak się zachować. Nie umiemy zacząć rozmowy, zapytać o samopoczucie. Boimy się, że będziemy niedelikatne, nieostrożne, że sprawimy komuś przykrość. W konsekwencji przestajemy się odzywać, dystansujemy się.

Zdarza się, że chcemy kogoś podnieść na duchu i w dobrej wierze bagatelizujemy to, co się dzieje. Mówimy, że to nic, że przecież wiele osób miało raka i wyszli z tego. To też nie zawsze dobra droga. Osoba walcząca z całych sił, mająca wiele przykrych objawów, może poczuć się niezrozumiana, jak ktoś, kto tak naprawdę udaje, wyolbrzymia, ma “zwykłą chorobę”, a zbyt mocno skupia się na sobie i przesadza…

Najlepszy jest złoty środek. Nie unikać tematu choroby, ale nie skupiać się na nim za bardzo. Nie bagatelizować, ale też nie okazywać litości, bo tej nikt nie lubi. Trzeba ważyć słowa, więcej milczeć niż mówić bez sensu. To trudne. Nawet bardzo trudne.

Temat ten podjęła w książce “Dałeś mi siłę” Karolina Wilczyńska. Autorka opisuje historię walki z białaczką. Przedstawia losy dwóch kobiet – młodszej Klary i dojrzałej Joanny.

Karolina Wilczyńska w serii „Ja, kobieta” przedstawia prawdziwe historie kobiet, które opowiedziały jej o swoim życiu. Może bohaterką kolejnej części będziesz właśnie Ty?”/materiał wydawcy

“Dałeś mi siłę” to przejmująca lektura. Bardzo polecam Wam po nią sięgnąć. To niezwykła lekcja empatii, wrażliwości…i siły.

“…życie nie zawsze jest łatwe, ale zawsze powinno być dobre.

Nie porównuj nigdy swojego życia z losem innych. Nie masz żadnych podstaw, by wiedzieć, czym jest dla nich podróż od narodzin do śmierci.

W życiu nie zawsze  wygrywasz, nic na to nie poradzisz, więc pogódź się z tą niedogodnością.

Nie szukaj zwady, życie jest zbyt krótkie, żeby nienawidzić.

Wszystko może się zmienić w okamgnieniu. Ale nie bój się. Bóg zawsze jest przy Tobie.

Jeżeli nie możemy żyć tak, jakbyśmy chcieli, musimy czynić to tak, jak możemy.

Nie da się żyć na próbę. Zawsze pokazuj siebie z jak najlepsze strony i chciej wykorzystać to, co potrafisz już teraz, bo może zabraknąć Ci czasu.

Zdaj sobie sprawę, że prawdziwych przyjaciół jest zawsze niewielu.

Nie zazdrość nikomu, ciesz się tym, co masz. Zwykle masz to, czego potrzebujesz…”

K. Wilczyńska “Dałeś mi siłę”

“Nigdy się nie poddawaj! Czasami mówią Ci, że nie dasz rady. Wznieś się jednak ponad swoje wady i słabości. Bądź cierpliwa. Czasami trzeba przejść to, co najgorsze, by osiągnąć to, co najlepsze”.

K. Wilczyńska “Dałeś mi siłę”

Książka została objęta patronatem Fundacji DKMS.