Kryzys wieku średniego? A może przełom?

Czym jest dla Ciebie kryzys wieku średniego? Nie powinnam o tym pisać, bo kryzys wieku średniego nie istnieje. To termin całkowicie bezpodstawny (więcej na ten temat możecie przeczytać tutaj). Udowodniono, że nie dotyczy określonej grupy osób w danym wieku. Co z tego jednak skoro wiele osób właśnie około 40 urodzin utrzymuje, że przechodzi kryzys. I osoby te mają gdzieś, co ustalili naukowcy. Jak zatem może być odczuwany ten największy ze znanych kryzysów?

patrzysz w lustro i nie wiesz, co się stało. Gdzie dawna Ty? Widzisz swoje dorastające dzieci i cieszysz się, a jednocześnie tęsknisz za czasem, gdy były małe. Masz wrażenie, że kręcisz się w kółko w poszukiwaniu głębszego sensu.

Czym jest kryzys? Mam sporo energii, ale nie jestem już najmłodsza

Sporo za mną. Jestem z wielu rzeczy dumna. Jeszcze więcej się nauczyłam. Życie dało mi w kość, ale to dobrze, bo gdyby nie to, wielu rzeczy bym się nie nauczyła.

Kryzys to w takim rozumieniu poczucie upływu czasu, tego, że konsekwencje pewnych wyborów trwają. I moja przyszłość jest pod wieloma względami już zdeterminowana, ustawiona na danych torach. Pewnie sporo można zmienić, ale wiele osób czuje, że już nie warto. I lepiej płynąć z nurtem.

To także poszukiwanie wyzwań, czegoś, co ubogaci nasze życie. Niby masz tak wiele, ale już nie potrafisz się tym cieszyć. To także potrzeba zmian.

Teraz albo nigdy

Kryzys wieku średniego ma formę paniki, desperacji. To poczucie, że oto przed nami ostatnia szansa, ostatnia chwila, by coś zmienić. Bo jak nie teraz to kiedy?

Często przybiera formę usilnego odmładzania się poprzez robienie dziwnych rzeczy, które mają nam samym udowodnić, że jeszcze nie jest za późno. To takie odwracanie swojego życia do góry nogami. Łatwo dostrzec, że w tym wydaniu kryzys może nieść wielką wartość, ale też swego rodzaju niebezpieczeństwo.

Kryzys czy zazdrość?

Kryzys wieku średniego paradoksalnie pokazuje nam spore różnice między ludźmi. Hasło to ma tłumaczyć to, co jednym udało się osiągnąć, a innym nie.

Kobieta jest piękna, zadbana, poznaje młodego mężczyznę (dużo młodszego od niej samej) i zachodzi w wieku 40+ lat w ciążę. Mówią, że oszalała, kryzys przechodzi.

Nazywają to kryzysem wieku średniego i nie biorą pod uwagę, że ona może właśnie dojrzała, znalazła w sobie odwagę, by żyć po swojemu. I to wcale nie kryzys. Tylko znak czasów.

PO 40 często rośnie poziom naszej  odwagi. Podejmujemy decyzje, uwzględniając swój komfort. Nie myślimy o tym, co ludzie powiedzą.

A może kryzys wieku średniego to moment powrotu do siebie?

Gra w tenisa, kursy językowe, piękny nowy samochód, odważna fryzura, wysokie obcasy, być może nowy partner. Mówią, że to oznaki kryzysu wieku średniego. A może to coś więcej?

Może gdy dojrzewasz, w naturalny sposób na nowo przyglądasz się swoim pragnieniom, zastanawiasz się, co jest dla Ciebie ważne i czy na pewno to, co kiedyś przed laty uznawałaś za istotne? A może pragniesz zupełnie czegoś innego?

Łatka “kryzysu wieku średniego” często wynika z niezrozumienia mechanizmu. W grę nie wchodzi zachłyśnięcie się życiem, ale przejrzenie na oczy. Otwarcie duszy i umysłu na nowe doświadczenia.

Najczęściej taką zmianę krytykują ci, którzy nie są na nią gotowi, którzy czerpali korzyści z czasów, kiedy zdecydowanie mniej cieszyłaś się życiem.

Bo można wszystko móc i niekoniecznie chcieć. Kryzys wieku średniego to w takim wydaniu szansa na rozkwit, zmianę, powrót do siebie. Dlatego to chyba już nie kryzys, a przełom? Jak sądzisz?