Z czego jestem dumna?

W życiu chodzi o to, by robić to, co sprawia nam przyjemność. Znaleźć pasję i mieć satysfakcję z dokonywanych wyborów. Czuć dumę. Tę nieodpartą dumę, która unosi nas kilka centymetrów nad ziemią i zmienia całkowicie perspektywę. Z czego jestem dumna? I jak to zmienia mnie w życiu?

Z czego jestem dumna? Z siebie

W pewnym wieku zmieniamy się. Odrzucamy oskarżycielski ton, krytykę i wybieramy docenianie. Docenianie siebie. Tego, co zrobiłam, co mi się udało. Tego, jaka jestem. Prawdziwa, niedoskonała.

Duma z siebie to również wiara w siebie. W to, że dam radę. Że co by się nie działo, będzie dobrze.

Jak pisze Dagny Kurdwanowska w książce „Uważna, czuła i odważna. Jak pielęgnować w sobie dobro”: „Wiara w siebie jest formą odwagi. Pogłaskanie się po głowie i przytulenie, gdy popełniło się błąd, jest formą czułości. Porozmawianie z samą sobą i wysłuchanie siebie, jest formą uważności (także zaprawionej odwagą i czułością). Pielęgnowanie w sobie dobra to nastawienie do życia i forma codziennej praktyki”.

Dobrze być dumną ze zmiany podejścia do własnego ja. Przychodzi bowiem taki moment, kiedy człowiek odkrywa, że można żyć lepiej, pełniej, głębiej. Można być odważną, zaradną i inteligentną i wyzbyć się wszelkiego rodzaju lęków, które nas ograniczają. Nie karmić złości i rozczarowania. Pielęgnować w sobie uważność, wrażliwość i odwagę.

Być dumna z tego, że zauważam w końcu swoje potrzeby. Nie ignoruję ich. Przyglądam się im i dostrzegam, że mam dużo różnych potrzeb. Mnóstwo w sobie emocji, z których każda coś mówi. I których nie wolno ignorować.

Jestem także dumna z tego, co się nie udało. Już nie narzekam na przykry los. Każdą informację traktuję jako wiadomość zwrotną. Po coś ona była. Coś dzięki niej udało się uzyskać, coś innego załatwić.

Z czego jestem dumna? Z dzieci

Całkowicie inna duma pojawia się w odniesieniu do dzieci. Gdy jesteśmy zachwycone z powodu tych małych istot, które powołałyśmy na świat.

Często duma tego typu jest znacznie większa niż satysfakcja, którą odczuwamy z własnego powodu. Ma ona bowiem w sobie wiele ze wzruszenia. Takiego głębokiego przekonania, że to, co robimy ma sens.

Duma z dzieci to chyba jedno z najlepszych uczuć, jakich można doświadczyć.

Z czego jestem dumna? Z najbliższych

Można być też dumną z najbliższych. Swoich rodziców, rodzeństwa. Taka duma nie tylko jest formą satysfakcji z tego, jaki ktoś jest, ale również z tego, jak my czujemy się w odniesieniu do tego, z kim przebywamy. Duma z powodu kogoś sprawia, że same czujemy się lepiej.

Dumną możemy być też szerzej. Z naszej społeczności lokalnej, sąsiadów, drużyny sportowej, muzyków, których podziwiamy, a nawet z całego kraju. Być dumną kobietą, dumną Polką…to przecież znaczy coś innego.

Duma to forma motywacji

Duma to jak wisienka na torcie. Nagroda za coś, co nam się udało. Poczucie spokoju i wielkiej mocy. Działa bowiem mocno motywująco, podnosi nasze poczucie wartości. Jeśli wiemy, że raz się nam udało, to będziemy wiedziały, że uda się kolejny raz.

A Ty z czego jesteś dumna?

• Jesteś dumna, że udało Ci się schudnąć?
• Przebiec maraton?
• Dobrze wychować dzieci?
• Upiec smaczne ciasto?
• Wydziergać coś na drutach czy szydełku?
• Nauczyć się czegoś, do czego nigdy wcześniej nie miałaś cierpliwości?
• Namalować swój pierwszy w życiu obraz?
• Wyruszyć gdzieś daleko?
• Powiedzieć komuś coś ważnego?
• Postąpić właściwie?
• Może jesteś dumna ze swojego kraju?

Duma daje moc do lepszego, piękniejszego życia.