Miałam życie na czas, a teraz mam czas na życie…

Był czas, kiedy sądziłam, że życiowy bieg jest zdrowy, że szybki marsz a co dopiero spacer nie wystarczą. Że trzeba w ekspresowym tempie osiągać kolejne szczebla kariery, odhaczając na liście kolejne rzeczy do zrobienia. Byłam pewna, że należy ścigać się z innymi, bo inaczej zostaniemy w tyle. Sami. Dzisiaj wiem, że to g….prawda, że tak się nie da przez całe życie. Kiedyś miałam życie na czas, a teraz mam czas na życie. I dopiero dzisiaj jest mi naprawdę dobrze.

Zacznij żyć. Jest później niż myślisz

Długo żyłam tak, jakbym była nieśmiertelna. Myślałam, że mam mnóstwo czasu, że jeszcze sporo przede mną, że zdążę zobaczyć świat i że w końcu przyjdzie czas, że odpocznę. Zamiast żyć tu i teraz, snułam plany. Odkładałam przyjemności na nigdy nie nadchodzące później.

Aż przyszedł moment, że zrozumiałam, że to bez sensu, że nie da się tak całymi latami, że trzeba w końcu spojrzeć prawdzie w oczy.

Mam 40 lat. To dla szczęśliwców dopiero  półmetek.

Wierzę, że mam jeszcze przed sporo pięknych chwil, że nie pozostał mi jedynie zjazd do trumny. Wraz z tą świadomością narodziła się pokora, że warto szanować każdy dzień i nie marnować go na głupoty (chyba, że świadomie robić głupoty). Wiem, że nie ma czasu do stracenia i czas najwyższy pomyśleć o sobie.

Przestałam uszczęśliwiać innych na siłę

Zrozumiałam, że świat się nie zawali, jeśli powiem “nie”. Zacznę być asertywna i zamiast na siłę zadowalać wszystkich naokoło w końcu pomyślę o sobie. Tak, jak na tym znanym memie…Wchodząc do pokoju, będę myśleć, czy chce przebywać z ludźmi, którzy już tam są, zamiast rozpaczliwie analizować, czy się im spodobam.

Zrozumiałam, że nie ma sensu oczekiwać od najbliższych wdzięczności za poświęcenia. Że mogę robić wiele, ale tylko dlatego, że sama tego chce, a nie po to, by otrzymać oklaski i doczekać się upragnionego docenienia. Bo to rzadko przychodzi, zazwyczaj zastępuje je rozczarowanie.

Inni zmienili się

Moje zmienione podejście do świata sprawiło, że oczyściłam swoje otoczenie. Odeszły osoby, z którymi relacje od dawna nie układały się tak, jak sobie życzyłam.

Skończyły się fałszywe przyjaźnie i jałowe związki. Te prawdziwe umocniły się. Zrobiło się też miejsce dla bardziej wartościowych relacji.

Zauważyłam, że moja postawa zmieniła zachowanie innych. Prawdziwe okazało się to, co mówili, że można zmienić świat, zmieniając siebie.

„To jak wygląda twoje życie, jest odzwierciedleniem tego, co myślisz o sobie. Myśl o sobie tylko dobrze. Myśl tylko szczęśliwe myśli. Kochaj siebie.”(Kamila Rowińska)

Teraz żyję od początku

Czuję się w końcu wolna i świadoma tego, co naprawdę ważne…

Czas to jedna z tych wartości, których nie da się kupić nawet za największe pieniądze. Niby to wszyscy wiemy, a na co dzień zapominamy, robiąc wszystko nie po kolei….I tylko czasami przychodzi przebudzenie.

“Ludzie często usiłują przeżyć swoje życie od końca: starają się mieć jak najwięcej rzeczy i pieniędzy, aby robić to, co lubią i być szczęśliwymi. To działa w odwrotny sposób. Najpierw trzeba być tym, kim się naprawdę jest, a następnie robić to, co się lubi robić, aby wreszcie mieć to, co się chce”. M. Young

Przestać czekać na życie

Zrozumiałam, że życie trwa. Nie muszę czekać, żeby być szczęśliwą, mogę być szczęśliwa już teraz. To bardziej kwestia decyzji a nie idealnych warunków…

“Wczoraj, gdy suche liście na chodniku kręciły ósemki dookoła mych stóp, zacząłem wspominać swoje dorastanie. Wróciło do mnie to, czego wtedy doznawałem, wyraźnie odczuwalne, jak gorączka…Wszechobecne uczucie oczekiwania na prawdziwe życie, które znajdowało się gdzieś tuż za horyzontem: nigdy nie było wiadomo, jakie naprawdę będzie, co z nim będzie…

Życie było tak blisko, że już w dzieciństwie można je było prawie dotknąć. Już wtedy zdawałem sobie sprawę, że jedynym sposobem, by je poznać, było konsekwentne osiąganie wyznaczonych celów. Matura. Egzamin dyplomowy. Próby generalne przed wydarzeniami, które miały mieć miejsce później….

Często czekamy, by wreszcie zaczęło się prawdziwe życie. I kiedy stajemy przy kolejnym kamieniu milowym, pytamy; “Czy to już wszystko?”. Po czym rozglądamy się wokół siebie i dochodzimy do wniosku, że to już rzeczywiście jest wszystko, że niezauważalnie, nie wiadomo kiedy, weszliśmy w wiek średni…

Pewnego dnia zdajemy sobie sprawę, że w rzeczywistości to, co robimy, nie jest czekaniem, lecz życiem. Nasze życie przestanie się kręcić wokół kolejnych świąt Bożego Narodzenia lub nowej pracy. Prawdziwe jest tylko nasze własne życie odmierzane powolnym biciem naszych serc”. Anna Quindles “The New York Times”