Każdy rok zdaje się trwać coraz krócej. Coraz szybciej mijają dni. Jest piątek, za chwilę mamy już niedzielę. Dopiero wstałaś, a już pora kłaść się spać. Ledwo był sylwester, a już za chwilę walentynki, ani się obejrzymy, a przyjdzie lato, wiosna prześlizgnie się niepostrzeżenie. Nawet nie zdążymy się zorientować, a pory roku się zmienią. Jakby ktoś niepostrzeżenie zabierał Ci część czegoś niezmiernie ważnego. I tak przez lata. Do czasu…aż powiesz dość. Dość pozwalania na to, by czas przeciekał między palcami. Koniec z okradaniem samej siebie. Pora na świadome życie, odzyskanie utraconego czasu. Tylko jak?
Korzystaj z czasu świadomie
Żeby na koniec móc powiedzieć – miałam piękne życie. Robiłam dokładnie to, czego pragnęłam. Odważyłam się nieraz, nie kryłam się pod stertą wymówek. Wiedziałam, co dla mnie dobre i nie pozwoliłam sobie wmówić, że ktoś wie lepiej, czego mi trzeba. Być szczęśliwą każdego dnia. Czuć satysfakcję z dorastania i dojrzewania do coraz bardziej skomplikowanej roli.
Korzystać z czasu świadomie. Wiedzieć, kiedy wstaje słońce i kiedy zachodzi i decydować, na co poświęca się czas, gdy kiedyś się go zabijało. Pozbyć się nudy. Już nigdy jej nie odczuwać, bo żyć świadomie.
Pięknie, ale jak zyskać właśnie taką postawę?
Czy umiesz żyć w teraźniejszości?
Umiesz być tu i teraz? Okazuje się, że to jedno z najtrudniejszych zadań na świecie.
„Uważam, że tylko jedna osoba na tysiąc naprawdę wie, na czym polega życie w teraźniejszości. Większość z nas spędza 59 minut na godzinę, żyjąc przeszłością, żałując utraconych radości i wstydząc się tego, co źle zrobiliśmy. Takie podejście do życia jest całkowicie bezsensowne i czyni nas tylko słabszymi. Inni ten sam czas spędzają, żyjąc przyszłością, za którą tęsknimy, lub której się boimy. Jedynym sposobem na życie jest zaakceptowanie każdej minuty jako niepowtarzalnego cudu, który jest właśnie tym, czym jest – czymś cudownym i niepowtarzalnym”. Storm Jameson (podkreślenia moje)
Uważność
Wszystko zaczyna się od spokoju. Takiej wewnętrznej siły, którą się buduje krok po kroku. Odpornej na destrukcyjny wpływ otoczenia, będącej ponadto co wcześniej wytrącało z równowagi. Zdobyć taki stan umysłu, który otwiera się na wszystko, co piękne. Być uważną, doświadczającą świata każdym zmysłem.
Patrzeć i widzieć. Słyszeć i rozumieć. Mówić i myśleć, co się mówi. Dotykać i zdobywać wiedzę.
Smakować i delektować się. Nie byle szybciej, byle mieć to z głowy. Nie. Celebrować chwilę.
Paradoksalnie taka postawa nie zabiera naszego drogocennego czasu, ona nam go oddaje.
Można w to nie wierzyć, ale wystarczy spróbować. I uspokoić się. Robić wszystko spokojniej, świadomiej, by zauważyć, że wracamy na właściwe tory. Wracamy do siebie…
Mniej się męczymy, zyskujemy więcej energii, jesteśmy bardziej skupione, kreatywne. Gdzieś przystanęłyśmy, gdzie indziej odpuściłyśmy, ale docelowo zyskałyśmy większą wydajność. To niesamowite, jak pozbywając się presji i potrzeby wiecznego biegania – zyskujemy utracone szczęście.
Uświadom sobie to, co teraz
Łatwo uciekać w przeszłość, czy przyszłość, gdzieś dryfować, ciągle daleko od siebie. Oddalać się.
Trudniej uchwycić mijającą chwilę, pochylić się nad nią, skupić na tym, co obecne. I zrozumieć. Wrócić do tego, co trudne. Tego, co ciągle się rozpoczyna, a nie udaje się skończyć. Do relacji, które nas przerastają. Wrócić i dać sobie szansę na zakończenie spraw trudnych do uporządkowania.
Mieć zaufanie do siebie i siły wyższej. Wiedzieć, że zawsze coś dzieje się po coś. Możemy się starać, zabiegać, ale rzeczywistość bywa zaskakująca. I tylko przyjmując to ze spokojem, można iść dalej. I odzyskać to, co cenne.
Wyłącz autopilota
Jak odzyskać zbyt szybko upływający czas? Na pewno przestawić się z trybu auto na manualny. Odpuścić autopilota i dać sobie czas na spokojne funkcjonowanie bez oddawania się półśrodkom. Choć funkcjonowanie w trybie automatycznej jest wygodne, to właśnie ono zabiera nam to, co cenne. Dlatego w gruncie rzeczy nie warto.
Przestać robić kilka rzeczy naraz, przestać wierzyć w głupi mit o multitaskingu. Bo to nie działa…na pewno nie działa dobrze na nas.
Wdzięczność
Tracimy czas na ciągle gnanie za czymś, co uważamy, że chcemy mieć. Za ułudą szczęścia, która ma znajdować się w wartościach materialnych. Zapominamy o tym, co już osiągnęliśmy i o rzeczach bezcennych.
O czymś uśmiechu, pamięci, wsparciu, o tym, że ktoś tęskni, ktoś inny pragnie się przytulić, czy po prostu być. Zapominamy, że to, co mamy może w jednej chwili zniknąć. Wdzięczność powinna nas ogarniać na samą myśl, że mamy możliwość wstać rano z łóżka, że mamy co jeść i gdzie spać. Niby podstawy, ale jednak gdy się temu bliżej przyjrzeć, to jednak nie każdy ma takie szczęście…A my mamy.
Lekcje życiowe
Mądra postawa życiowa to nie tylko wdzięczność za to, co dobre, ale również za to, co trudne. Każda przykra sytuacja życiowa czegoś nas uczy. Pomaga uświadomić sobie, co możemy w życiu poprawić.
Dotyka czegoś, co jest dla nas trudne. Dlaczego takie jest? Co mówią nam trudne sytuacje i co możemy z nimi zrobić? Możemy uciec lub się z nimi skonfrontować. Możemy wyciągnąć mądre lekcje i iść dalej.
Na tym polega przecież życie. Żeby się uczyć i wiedzieć, kiedy odpuścić to, co nam nie służy. Nie być nigdy jak małpka, trzymająca kurczowo orzeszka – małpka opisana w historii pod linkiem poniżej.
Pytanie, co dalej
Skupienie się na tym, co teraz to odzyskanie swojego czasu. Jednak nie tylko w wymiarze teraźniejszym, ale również przyszłym. Warto zastanawiać się, co teraz robię, a co chciałabym robić. Gdzie widzę się za rok, czy za pięć lat? Czego pragnę? Co robię w przyszłości? Z kim spędzam czas? Jaka jestem?
To ważne, by każdego dnia dać sobie chwilę na takie rozważania. Po co? By szczerze odpowiedzieć sobie na pytanie, o czym marzę i dokąd zmierzam. I dać sobie szansę na spełnianie marzeń. Tych wszystkich, które sprawiają, że żyje się nam jeszcze lepiej.
Bo klucz to wiedzieć, kim jestem i czego chcę. Od tego wszystko się zaczyna.
Przyznaję szczerze, że mam problem z zarządzaniem i poszanowaniem własnego czasu. Jednak nad tym usilnie pracuję.
Zawsze jest co robić 🙂