„Gdy ja rodziłam dzieci, moi rówieśnicy balowali, imprezowali, podróżowali po świecie. Mówili, że jeszcze mają czas, że to nie ten moment, żeby się wiązać, czy określać. Patrzyli na mnie ze zgrozą, czasami tylko ze zdziwieniem, bardzo często ze współczuciem. Jak można rodzić dziecko w wieku 24 lat? I to świadomie? Na pewno to nie wpadka? Niektórzy pytali wprost. Ja odpowiadałam, bo w sumie czemu nie mówić prawdy, to żaden wstyd – tak, to nasza świadoma decyzja. Moja i męża.
Nie przestali pytać, gdy urodziłam krótko po pierwszym dziecku – drugie. Od razu drugie!!!! Co mi się stało, czy jestem pewna, a może źle zadziałała antykoncepcja. Jak ja sobie dam radę?! Przecież to ogromna odpowiedzialność – dwójka małych dzieci…
Wiem, że wielu ze mnie kpiło…. Co z karierą, co z moim wyglądem, czy nie boję się, że mąż mnie zostawi dla innej, gdy ja będę niańczyć nasze dzieci i chodzić wiecznie niewyspana…
Nawet na porodówce patrzyli na mnie dziwnie. Dwójka dzieci już przed trzydziestką, co będzie później.
Na sali leżała ze mną dziewczyna, która rodziła trzecie dziecko przed trzydziestką. Z nią to w ogóle się obchodzili tragicznie, nie kryjąc, co o niej myślą, a myśleli źle… I to personel medyczny, wydawać by się mogło wykształceni ludzie, na poziomie. Ten plus, że dziewczyna ta, z którą mam kontakt do dzisiaj, miała mega dystans, i tylko się z tego śmiała… Wiedziała swoje…Mówiła, że chce mieć trojkę dzieci, i to jej ostatnie dziecko. Odchowają razem z mężem wszystkie, a później przyjdzie czas dla nich. Wymieniłyśmy się telefonami. Wiem, że spełniło się jej marzenie. Tak, jak moje. Mam 45 lat i dorosłe dzieci. I dobrze mi z tym. Dzisiaj ci co nie dowierzali często mi zazdroszczą. Widzą, że to miało sens…”. Natalia
Jest czas na wszystko
Nie ma idealnej recepty na życie. Niektórzy jednak dają się myśli, że urodzenie dziecka w stosunkowo młodym, jak na dzisiejsze czasy, momencie to na pewno błąd i że nie warto tego robić.
Tymczasem historia opisana powyżej temu przeczy. Mimo ogromnych społecznych zmian, nie brakuje par, które decydują się na dzieci po dwudziestce. To zazwyczaj związki budowane już w czasie liceum, ewentualnie na studiach przez dojrzałe jak na swój wiek osoby, wiedzące, czego dokładnie chcą od życia.
Rodzenie dzieci wcześnie ma tę zaletę, że zazwyczaj nie ma z tym problemu. Dużo rzadziej pojawia się kłopot z płodnością, czy chorobami. Istnieje mniejsze ryzyko komplikacji i wystąpienia chorób u dziecka. Poza tym ma się co do zasady większą szansę na to, że dożyje się ważnych chwil w życiu córki czy syna w dobrym zdrowiu. Gwarancji oczywiście nie ma, ale szanse są większe niż wtedy, kiedy na poród dziecka decydujemy się po 40. Niestety im mamy więcej lat, tym może być trudniej pod względem medycznym (ciąża starszej osoby to ciąża wysokiego ryzyka), jak również później, kiedy trzeba sprawować opiekę nad dzieckiem. Chodzi o pewną średnią, pewną regułę, od której rzecz jasna jest wiele wyjątków.
Nie ma na co czekać?
Niekiedy długo nie spotykamy właściwej osoby. Dopiero w dojrzałym wieku udaje się nam z kimś związać, z kimś, z kim chcemy mieć dziecko. To odrębna sytuacja.
Jednak jeśli tworzymy parę, kochamy się, to nie ma na co czekać. Zawsze jest coś do zrobienia, nigdy warunki nie są idealne. Najczęściej pojawia się też stres i niepokój naturalny, gdy planujemy coś „nowego”.
Dziecko to ogromna życiowa rewolucja. I naprawdę trudno o idealne warunki. Młodzi ludzie rzadko mają stabilną sytuację życiową, mieszkanie, czy odpowiednio duże mieszkanie, rzadko jest perfekcyjnie pod każdym względem. Najczęściej po prostu jest „jakoś”, wielu rzeczy brakuje, mnóstwo można byłoby poprawić…Prawda jest jednak taka, że urodzenie dziecka zazwyczaj motywuje. I o ile mamy przynajmniej pod względem podstaw odpowiednią sytuację życiową, to reszta jest mniej ważna. Reszta po prostu przyjdzie z czasem…Warto nauczyć się czekać, być cierpliwą i umieć odpuścić nierealistyczne wizje.
Dziecko nie musi mieć wszystkiego markowego, z najwyższej półki i od razu. Zwłaszcza najmłodsze dziecko, któremu w gruncie rzeczy bez różnicy jest, czy nosi kosztowne śpioszki, czy ubrania po starszej kuzynce czy koledze.
Z drugiej strony to zrozumiałe, że chcemy dać dziecku wszystko to, co najlepsze. Jednak długie czekanie na decyzję o macierzyństwie niestety może utrudnić planowanie rodziny, a czasami wręcz uniemożliwić urodzenie tylu dzieci, ile się początkowo planowało.
Mam ponad 40 lat i dorosłe dzieci
Panuje pogląd, że dzieci przeszkadzają w życiu, wszystko utrudniają, blokują karierę, zabierają życiowe szanse. Jaka jest jednak prawda?
Na pewnym etapie na pewno posiadanie dzieci to ogromne wyzwanie. Trzeba pewne rzeczy odpuścić, odłożyć na bok. Dać z siebie czas przez te kilka lat, kiedy dzieci są małe. Niektórzy mówią, że najlepszy czas na dzieci to młodość!
Dzieci szybko rosną, później jest co do zasady łatwiej (a przynajmniej powinno być). Młodzi ludzie potrzebują rodziców nadal, ale nieco w innym wymiarze. Stają się samodzielne. Gdy decydujemy się na dzieci w młodym wieku, to już po 40 mamy je odchowane, przy tym jesteśmy nadal młodzi i pełni energii!
Mam 40 lat i teraz mam czas dla siebie
W ten sposób po 40 mamy przed sobą minimum 20 lat pełni życia, ze zdrowiem i stosunkowo małymi problemami. Właśnie wtedy przychodzi czas na to wszystko, do czego tęskniłyśmy przed laty, gdy trzeba było przewijać pieluchy i wstawać co godzinę w nocy do chorego dziecka. To moment, kiedy można podróżować, realizować się, znaleźć nową pasję, a nawet iść na studia, czy kształcić się w wybranym, całkiem nowym kierunku.
Mając 40 lat, mamy przed sobą średnio połowę życia. To nadal mnóstwo czasu. Jeśli będziemy o siebie dbały, istnieje duża szansa, że przy odrobinie szczęścia, będziemy cieszyć się dobrym zdrowiem. Wszystko staje się możliwe.
Dorosłe dzieci stają się dumą rodziców. Człowiek czuje się spełniony jako rodzic, często również jako pracownik, czy po prostu jako osoba. Ma jeszcze przed sobą mnóstwo czasu, żeby zadbać o siebie i swoje dalsze życie.
