Mama. Gdy masz najlepszą mamę na świecie

Mama. Pierwsze słowo. No może drugie, po „nie” lub trzecie po „nie” i „tak”. Jedno z najważniejszych przez całe życie. Mające w sobie tyle emocje i tyle wspomnień. Nigdy nie pozostaje obojętne. Gdy możesz na jego dźwięk szeroko się uśmiechać, jesteś szczęściarą. Bo gdy mama stoi za Tobą i zawsze Cię wspiera, nie możesz narzekać. Wygrałaś. Mieć kochaną i kochającą mamę, to największe szczęście.

„Bo choćby nawet cały świat rzucał w Ciebie kamieniami, to jeżeli mama stoi po twojej stronie, nic Ci się nie stanie”. J. Moyes

Teoria

„Matka to najpiękniejsze słowo w językach świata. Matka to słowo, które oznacza miłość, miłość prawdziwą, która nie zdradza, to słowo, które oznacza wierność, które oznacza wielką ofiarę, nawet do śmierci, dla dobra dzieci”. S. Wielgus

Teoretycznie wszystko wygląda prosto. Mama ma dziecko, które kocha. Mądrze kocha. Popełnia błędy, wiadomo, ale umie się do nich przyznać i dąży do tego, by je naprawić. Dba o siebie, ale też o rodzinę. Nie poświęca się, umie zachować równowagę. Wie, że dla szczęścia najbliższych kluczowe jest to, aby ona była szczęśliwa. Rozwija się, dąży do tego, by być po prostu dobrym człowiekiem.

W teorii wszystko wydaje się proste. Jednak w praktyce takie już nie jest. Nie zawsze mamy są szczęśliwe, spełnione, dumne ze swoich dzieci. Czasami przez całe życie żałują, że ich dzieci nie są inne. Bo mogłyby być…lepsze.

Niekiedy taka sfrustrowana mama, gdyby mogła cofnąć czas, nie urodziłaby podobnie. Wie, że to był błąd. Konsekwencje tej świadomości są opłakane dla niej i dla jej dzieci. Rana boli przez całe życie. I to na kolejnym pokoleniu ciąży odpowiedzialność, by pokochać swoje dzieci prawdziwie i dojrzale, przerywając krąg niespełnienia, żalu i nienawiści. A to podwójnie trudne. Bo jednak pod wieloma względami jesteśmy skazane na popełnianie tych samych błędów…

Dlatego, gdy masz mamę, która mądrze kocha, jesteś szczęściarą.

Praktyka

Bycie mamą to najtrudniejsze zadanie pod Słońcem. Jednocześnie wielki zaszczyt.

Dość szybko pojmujemy, że nie tylko my uczymy nasze dzieci, to one uczą nas dużo więcej. Cierpliwości, dystansu, mądrego wsparcia, milczenia i rozmawiania, wybaczania. Stajemy się ekspertkami czytania w oczach i w gestach. Rozumiemy coraz więcej, a ciągle mamy świadomość, że wiele jest poza nami.

Akceptujemy niepewność, stres, to, że bywa różnie. Mianowicie, że musi czasem zaboleć, żeby się czegoś nauczyć. Bywa, że dziecko musi się sparzyć. Popełnić błąd. I choć serce woła, żeby je przed tym uchronić, nie zawsze to dobry pomysł. Trzeba dać się wykazać. Dla dobra dziecka. A potem, gdy nie wychodzi, nie mówić „a nie mówiłam”, tylko przytulić i powiedzieć, że się jest i że będzie dobrze.

Wymagać

Bycie mamą wymaga od nas wiele. Kluczowa jest wrażliwość, empatia, inteligencja emocjonalna. Z drugiej strony rola mamy mnóstwo nam też daje. Bycie mamą zmienia właściwie wszystko. Świadomość, że jest się odpowiedzialną za mniejszą i nieco większą istotę ustawia życie na nowo.

Daje niezbędną siłę, motywację, uczy zorganizowania. Po latach, gdy patrzysz z perspektywy czasu, jak minęły pierwsze lata życia córki czy syna, jesteś zdziwiona. Nie wiesz, jak dałaś radę, jak ogarnęłaś. A jednak udało się. Zrobiłaś to i stałaś się całkiem innym człowiekiem.

Mimo to masz w sobie niepokój. Zastanawiasz się, czy jesteś dobrą mamą. I sam fakt, że obawiasz się, że jednak nie, że jeszcze sporo mogłabyś zmienić, wiele rzeczy zrobić lepiej, czyni Cię dobrą mamą.

Dobra mama to bowiem mama mająca świadomość, że nie jest idealna, umiejąca przyznać się do błędu, po latach siadająca z dorosłą córką i rozmawiająca szczerze, nie z poziomu autorytetu, ale partnera. Nie wynosi się pod niebiosa, nie udaje, że jest aniołem. Umie przeprosić i przyjąć przeprosiny. Trudne rozmowy nie traktuje jak chwil do „pastwienia się” nad drugim człowiekiem i potwierdzania własnego poczucia wartości. To po prostu mądra kobieta. Taka, przy której chce się być…i przy której czujesz się dobrze. Po prostu.