Prawdziwa miłość sprawia, że wszystko staje się prostsze

Nie ten szczęśliwy, kto ma wszystko, co można kupić. Ten szczęśliwy, który ma miłość. Bo żadne bogactwa tego świata nie rekompensują braku uczucia. Nie da się zagłuszyć tej podstawowej potrzeby – bycia kochaną i akceptowaną. Przez siebie, bliskie osoby, jego.

Można żyć doskonale, wygodnie i nawet wesoło, ale gdy pojawia się pustka w postaci
głodu miłości, nie da się jej zapełnić niczym innym. Żaden nawet najdroższy substytut nie
pomaga. Nie wystarczą uciechy, drogie kamienie, złoto, wyjazdy, wakacje w najpiękniejszych miejscach…Nie wystarczą, gdy wzdychamy za ramieniem, na którym
można położyć zmęczoną głowę. Żaden kieliszek nie ukoi tej tęsknoty. Nic nie pomoże.
Gdy siedzimy na złotym piasku, ale w oczach mamy łzy, pragniemy tylko jednego.
Patrzymy w dal i marzymy. Żeby obok był on. Bo pod koniec dnia, gdy słońce chowa się
za spokojne morze, tak naprawdę liczy się tylko to, dłoń, którą możemy chwycić i
ramiona, w które można się wtulić i zasnąć spokojnie. Ze świadomością, że jest się w
odpowiednim miejscu z właściwą osobą.

„Nawet jeśli źle nam wróżą”

Bo jak to w piosence Zbigniewa Wodeckiego „Tak bardzo wierzę w nas”, cały świat może
być przeciwko nam, ale jeśli my jesteśmy razem, to mamy wszystko. Nie ma takiej siły,
która mogłaby nas złamać…

Kochając siebie, czynimy świat lepszym. Miłość w dojrzałym wydaniu nie unieszczęśliwia. Ona zmienia na lepsze. Sprawia, że stajemy się najlepszą wersją siebie. I
zmieniamy też osobę, której oczy znamy najlepiej na świecie.

„Nawet jeśli źle nam wróżą
My za życie toast wznieśmy winem z róży
Przybyło nam po kilka lat
Niby ten sam a jakże inny wokół świat
Nie łatwiej żyć, nie łatwiej nam
Dobrnąć z fasonem razem do piotrowych bram
Ale wierzę, tak bardzo wierzę w nas
W Ciebie i w siebie i w ten zwariowany czas
Ale wierzę, choć ludzi jakaś część
Miałaby znów o końcu świata pleść
I o tym jak tę karę niebios znieść…” Zbigniew Wodecki „Tak bardzo wierzę w nas”

Prawdziwa miłość ma to coś. Nawet jeśli inni jej nie sprzyjają, podkładają jej nogi, robią
wszystko, żeby ją zniszczyć, najczęściej szybko się poddają. Bo miłość to siła, z którą nie
da się wygrać. Osoby, które są sobie przeznaczone, w jakimś magiczny sposób i tak są
razem.

Dlaczego? Bo wierzą w miłość, wierzą w siebie. Jeśli jedna osoba straci chwilowo wiarę,
to druga stoi na straży. Proste, a tak trudne zarazem.

Zmienia świat

Prawdziwa miłość zmienia osoby zakochane, zmienia też świat. Inspiruje i daje nadzieję,
że coś, za czym tęskni tak wielu jest naprawdę możliwe.

Mało co jest problemem. Bo gdy się kocha, to po prostu robi się to, co właściwe. Nie
trzeba o coś ciągle prosić, przypominać, zabiegać, tłumaczyć. Ja to ktoś kiedyś powiedział
– gdy jest miłość, naczynia same się myją, a pranie samo rozwiesza i składa też.

Ważne jest to, że jesteśmy razem

Prawdziwa miłość nie patrzy, gdzie, docenia to, że razem. Dba o szczegóły, stara się, robi
wszystko, żeby było dobrze, ale ma dystans. Nie upiera się przy rozwiązaniu idealnym.
Cieszy się drobnostkami. Małe rzeczy ją uskrzydlają i dają motywację do dalszego
działania.

Ma swój język, który zna tylko ona. Swój szyfr.

Na przykład taki, że potrafi zamienić kłopoty w żart, kłótnie rozbraja uśmiechem, przytyki
wyprzytula, a uwagi wycałuje. Po to, żeby je rozwiązać. Czasami milczy, innym razem
patrzy znacząco. Jest wyrozumiała i cierpliwa, wie, że sama też błądzi. Dlatego nie
zadziera nosa.

Czuje się jak w domu

Dojrzała, prawdziwa miłość sprawia, że przy drugiej osobie czujesz się jak w domu. Jesteś
u siebie. Swoboda i naturalność to jej drugie i trzecie imię.

Bliska osoba Ci nie przeszkadza. Nie musisz od niej odpoczywać, bo to z nią najlepiej się
relaksujesz. Czujesz się swobodnie, jak przy kimś, kto jest Ci tak bliski, jak Ty sama sobie.
Rozumiecie się o poranku i wieczorem. Nie ma problemu, gdy pojawia się choroba. Nikt
nie chowa się pod kołdrą z uwagi na nieumalowaną twarz czy napuchnięte od alergii oczy.
Gdy chcesz milczeć, możesz. Nie musisz się tłumaczyć. Nie musisz też prosić o
oczywistości.

Potrzebujesz czasu w samotności, to go masz. Bez słów. Gdy spędzacie czas oddzielnie,
tęsknisz. To jemu pragniesz mówić o tym, co dla Ciebie ważne. Dzielisz się każdym
odkryciem.

Jesteś u siebie. Z kimś, z kim jesteś tak blisko jak sama ze sobą. Od tej osoby nie uciekasz,
tak jak nie próbujesz uciekać od siebie. W miłości to się nie zdarza.